Japonia. Historia państw świata w XX wieku
Loading...
Japonia XX.pdf (34.66 MB)
Date
2004
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo TRIO
Using this material is possible in accordance with the relevant provisions of fair use or other exceptions provided by law. Other use requires the consent of the holder.
Abstract
Dla Japonii wiek XX, rozpatrywany pod względem historycznym, był na pewno wiekiem „długim”, w przeciwieństwie np. do Polski i większości państw Europy, gdzie bieg wydarzeń sprawił, iż określa się go jako„krótki” i umieszcza w czasie między latami 1914 i 1989. Nie można bowiem rozpatrywać dwudziestowiecznych dziejów Japonii z pominięciem tego, co miało miejsce w drugiej połowie XIX w. Interwencja z zewnątrz zmusiła Japończyków w 1854 r. do stopniowego otwierania kraju po ponad dwustuletniej izolacji i do podpisania pierwszych układów międzynarodowych. Natomiast zapoczątkowany w 1868 r. proces gwałtownej modernizacji sprawił, że zaledwie w ciągu dwudziestu lat z kraju feudalnego rządzonego przez wojowników i podzielonego na wiele autonomicznych księstw, Japonia przekształciła się do 1889 r. w nowoczesną, scentralizowaną monarchię konstytucyjną. Choć każdą z podanych wyżej dat można uznać za wystarczająco ważną, by stała się dolną cezurą pracy, zdecydowałam się rozpocząć „długi” niewątpliwie japoński wiek XX już w 1854 r., ze względu na konsekwencje ówczesnych wydarzeń. Mniej problemów nastręcza górna cezura, choć tu z kolei nie ma aż tak ważnych wydarzeń, które wyraźnie wyznaczałyby koniec dwudziestego stulecia w historii Japonii. Można byłoby właściwie zakończyć pracę na roku 1993, kiedy to koniec okresu zimnej wojny doprowadził do zmiany układu politycznego wewnątrz kraju i przyniósł kres monopolistycznych, trwających nieprzerwanie od 1955 r., rządów Partii Liberalno-Demokratycznej. Jednak następne lata pokazały, że tak naprawdę niewiele się zmieniło, PLD powróciła do władzy i dawne problemy nurtujące Japonię pozostały. Proponuję więc zakończyć japońską historię XX w. na początku roku 2001, kiedy premierem został Koizumi Jun’ichirō, planujący w związku z długotrwałym kryzysem wiele zasadniczych zmian zarówno w sprawach wewnętrznych, jak i zagranicznych. Praca została podzielona na dziesięć, generalnie chronologicznie ujętych, rozdziałów, ale najważniejszy dla historii dwudziestowiecznej Japonii jest podział na rozdzielone rokiem 1945 dwa zasadnicze okresy: przedwojenny i powojenny. Po klęsce w drugiej wojnie światowej Japonia (za sprawą amerykańskich władz okupacyjnych) wkroczyła na drogę demokratycznych reform, zrywając ostatecznie z przeszłością, czego doskonałym przykładem był akt „wyrzeczenia się boskości” przez cesarza, którego nowa konstytucja uczyniła jedynie „symbolem” narodu.