Co estetyka może wnieść do teorii zarządzania?

Szostak, Michał

Co estetyka może wnieść do teorii zarządzania?

Abstract

W związku z faktem; że problem demarkacji; czyli wytyczenia granic oddzielających nauki o zarządzaniu od innych nauk; wskazuje dwie perspektywy – zarządzanie jako nauka odrębna i samodzielna oraz zarządzanie jako nauka syntetyczna; czerpiąca jedynie z dorobku innych dziedzin (Sułkowski; Lenart-Gansiniec; 2021; s. 60–64) – trudno przejść obojętnie obok określenia zarządzania mianem sztuki. Nie chodzi bynajmniej o podkreślanie pierwiastka mistycznego w tej niezwykle pragmatycznej dziedzinie; ale o kwestię „nauczalności” zarządzania. W naukach technicznych; przyrodniczych; czy nawet ekonomicznych; ilość przyswojonej wiedzy naukowej i instrumentalnej przekłada się proporcjonalnie na wiedzę praktyczną (Ainsworth i in.; 2020; Sereenonchai; Arunrat; 2020). Z kolei w zarządzaniu nie ma tak jednoznacznej koherencji: zgłębienie teorii zarządzania nie musi iść w parze z byciem efektywnym menedżerem; wręcz przeciwnie – często osoby o znikomej wiedzy z dziedziny zarządzania jednakże np. obdarzone charyzmą są wyśmienitymi praktykami zarządzania; którzy realizują cele w sposób wybitnie sprawny (Chen; Hitt; 2021). Taką samą analogię można przeprowadzić w dziedzinie sztuki: wiedza i umiejętności techniczne (wirtuozeria) nie muszą iść w parze z artyzmem i kreatywnością; i odwrotnie – jednostki bez wsparcia teorii sztuki czy wirtuozerii potrafią; dzięki swemu artyzmowi i kreatywności; osiągać wyżyny spoza kręgu możliwości tych pierwszych (Gołaszewska; 1984).