Historyczne unormowania polityki rodzinnej
Streszczenie
Polityka rodzinna w Polsce sięga okresu międzywojennego, chociaż jej zakres był wówczas
niewielki. Dążono do pomocy rodzinom poprzez wprowadzanie reform i świadczeń na
ich rzecz. Półtora roku po odzyskaniu niepodległości nasi przodkowie uchwalili Konstytucję
ze zbiorem praw socjalnych. Wprawdzie warunki socjalne pozwalały wtedy tylko częściowo
na realizację wpisanych w Konstytucję praw, ale uświadamiały także nową, humanistyczną
perspektywę rozwoju zjednoczonej i niepodległej Ojczyzny. Druga woja światowa spowodowała
wielomilionowe straty wśród ludności cywilnej.
Po II wojnie światowej Polska weszła w fazę budowy rozwiniętego społeczeństwa socjalistycznego.
W tym czasie rozwiązano w zasadzie problemy panowania socjalistycznych stosunków
produkcji i ukształtowania bazy ekonomicznej nowego ustroju oraz osiągnięto wysoki
stopień rozwoju sił wytwórczych w warunkach nowej struktury klasowo-warstwowej i całkowitego
panowania socjalistycznej nadbudowy politycznej i ideologicznej. Dążono do poprawy
warunków życia rodziny i umacniania jej funkcji opiekuńczo-wychowawczych.
Wprowadzono program aktywnej polityki społecznej, mówiący, że to w interesie państwa
leży umacnianie rodziny jako ważnego ogniwa w procesie wychowawczym. Polityka państwa
dążyła do poprawy warunków życia rodziny poprzez rozwój sfer usługowych, świadczeń
socjalnych czy też w wyniku wzrostu dochodów. Opieka i ochrona małżeństwa, macierzyństwa
i rodziny podniesiona została do rangi konstytucyjnej powinności państwa.
Pomoc społeczną w okresie transformacji cechowało zwiększenie zainteresowania rządu
i społeczeństwa sytuacją i problemami rodziny. Efektem tego było wprowadzenie „Programu
Polityki Rodzinnej" w 1997 r„ a następnie „Polityki Prorodzinnej Państwa" w 1999 r. Programy
obydwu polityk miały się stać istotnym elementem nowego modelu ogólnej polityki
społeczno-gospodarczej państwa.
Kolekcje
- Artykuły / Articles [16161]