Poznańscy lekarze wojskowi w dwudziestoleciu międzywojennym
Streszczenie
Niniejsza analiza krytyczna prezentuje struktury organizacyjne
wojskowej służby zdrowia, która działała
w okresie od Powstania Wielkopolskiego do roku 1939,
poczynając od tworzonych spontanicznie w 1918 roku
jednostek medycznych zwanych „pospolitym ruszeniem”
(personel medyczny rekrutowany spośród wolontariuszy),
przez — często modyfikowane i tworzone
ponownie — organizacje medyczne, takie jak oddziały
sanitarne, punkty pomocy medycznej, szpitale oraz inne
struktury medyczne. Celem prezentacji jest ocalenie od
zapomnienia wiciu zaangażowanych lekarzy wojskowych
oraz cywilnych. Omówione zostały takie zagadnienia, jak
dotkliwe braki personelu medycznego związane z wielką
demobilizacją w latach 20. XX wieku, często zmieniające
się modele ochrony medycznej w armii, brak jednolitej
doktryny medycznej wojska jasno określającej pozycję
lekarzy wojskowych w medycznym krajobrazie stolicy
Wielkopolski. Porównanie dwóch modeli wykształcenia
podyplomowego, lekarzy cywilnych oraz lekarzy
wojskowych, ujawniło istnienie usystematyzowanego
i scentralizowanego systemu edukacji skoncentrowanego
na kształceniu specjalistów mających działać na potrzeby
wojskowej służby zdrowia.
Jeśli chodzi o rzeczywistość w Polsce w dwudziestoleciu
po odzyskaniu niepodległości i zasady służby medycznej
w armii, zaprezentowano działania z dziedziny
opieki zdrowotnej, a także ze sfery społecznej i naukowej,
jak również postacie wybitnych lekarzy w szeregach armii,
spośród których wymienić można dowódcę Wielkopolskiego
Szpitala Rejonowego, pułkownika Teofila
Kucharskiego oraz dowódcę Rezerw Personelu Medycznego,
pułkownika Leona Strehla. Ze względu na objętość
publikacji oraz na fakt, że lekarze wojskowi służący w oddziałach liniowych stanowią główny przedmiot zainteresowania
innej krytycznej analizy, ta grupa zawodowa
nie została omówiona w przedstawianej pracy. This critical analysis presents the organizational structures
of the military health service that had existed since
Great Poland Uprising until 1939, starting from spontaneously
formed medical units recruited from volunteers in
the year 1918 Lhrough — often changed and reformed —
medical establishments including sanitary departments,
treatment areas, hospitals and other medical units. The
purpose of such presentation is to save numerous dedicated
army physicians, civilian physicians from being
irreversibly forgotten. Such issues have been discussed
as the 1920s great demobilization period deficiency in
medical personnel, often changing models of the military
health service, the lack of a homogeneous army medical
doctrine, including the location of army physicians in
the medical landscape of the capital of Great Poland.
The comparison of the two models of post-graduate
education for civilian and army physicians has revealed
the existence of a syslemized and centralized education
aimed at specialists’ Iraining to fulfill the army health
care needs.
In terms of Poland’s twenty years of independence
reality and the army medical service rules, activities have
been presented concerning health treatment and service,
the social and scientific sphere as well as the distinguished
corps physicians, among whom we can mention
the commander of the Great Poland Regional Hospital
— Colonel Teofil Kucharski and the commander of the
Reserve Medical Personnel — Colonel Leon Strehl. With
regard to the volume of the publication and the fact that
army physicians serving in line troops are the focus of
interest of another critical analysis, this particular professional
group has not been mentioned in the analysis
discussed.
Kolekcje
- Artykuły / Articles [16165]
Korzystanie z tego materiału jest możliwe zgodnie z właściwymi przepisami o dozwolonym użytku lub o innych wyjątkach przewidzianych w przepisach prawa, a korzystanie w szerszym zakresie wymaga uzyskania zgody uprawnionego.