Pielgrzymowanie do sanktuarium Matki Bożej Świętolipskiej w Świętej Lipce w latach 1996-2007
Streszczenie
Sanktuarium Matki Bożej Świętolipskiej należy obok Gietrzwałdu do najważniejszych ośrodków pielgrzymkowych w północno-wschodniej Polski. Nazywane często „Częstochową Północy” jest również jednym z najprężniej rozwijających się maryjnych sanktuariów o randze ponaddiecezjalnej. Przybywają tu pątnicy z najdalszych zakątków Polski, a także z Niemiec, Austrii, Rosji, Litwy, Białorusi i Ukrainy.
Z źródeł historycznych wiadomo, że już pod koniec XV w. do Świętej Lipki ciągnęły liczne pielgrzymki nie tylko z Prus, ale również z Mazowsza. Pielgrzymowali tu wierni z odległych stron, aby pomodlić się w kaplicy okalającej drzewo lipowe, w którego koronie znajdowała się łaskami słynąca figura Matki Bożej. Pomimo zniszczenia w 1524 r. kaplicy i figurki Madonny, a nawet postawieniu ku przestrodze w ich miejscu szubienicy, kult maryjny w Świętej Lipce nie ustał. Po wykupieniu w 1617 r. Świętej Lipki z rąk protestantów i odbudowaniu kaplicy rozpoczął się rozwój sanktuarium. W latach 1686-1693 jezuici wybudowali wspaniałą, barokową bazylikę, w której umieszczono łaskami słynący wizerunek Matki Bożej Świętolipskiej – Matki Jedności Chrześcijan. Pod koniec XVII w. zasięg przestrzenny oddziaływania ośrodka obejmował tereny Warmii, Prus Królewskich, Prus Książęcych, północnego Mazowsza oraz zachodniej Litwy.
W opracowaniu przedstawiono formy i wielkość ruchu pielgrzymkowego do sanktuarium Matki Bożej Świętolipskiej w Świętej Lipce w latach 1996-2007. Analiza ruchu pielgrzymkowego oraz zasięgu przestrzennego oddziaływania sanktuarium i rozkładu ruchu pielgrzymkowego w ciągu roku została przeprowadzono dla okresu 1996–2007, w oparciu o rejestrację grup pielgrzymkowych uczestniczących w sanktuarium we Mszy św.
Kolekcje
- Artykuły / Articles [16126]