Neozakorzenianie. Buto jako ponowoczesna strategia

Abstract

Człowiek nowoczesny poszukiwał własnej tożsamości rozumianej jako prawda o sobie samym. W czasach ponowoczesnych nowożytna idea prawdy zdewaluowała się. Znajomość własnej tożsamości jest równoznaczna ze świadomością wewnętrznej wielorodności, zdolnością do postrzegania siebie jako żywej tkanki, której sposobem bycia jest ciągły przepływ. Człowieka ponowoczesnego najtrafniej można opisać jako neonomadę – cechą charakterystyczną jego stylu bycia jest ruchliwość. Ponowoczesną strategię, która pozwala uporać się z poczuciem braku tzw. głównego ogniwa chcę nazwać analogicznie neozakorzenianiem. Termin ten obejmowałby świadomie podejmowane działania, mające na celu wyzbycie się tożsamości: „nie jestem ani całością spójną i wewnętrznie ciągłą, ani całością odrębną”. Stawać się pustym i pozwolić światu wypełnić wnętrze – oto podstawowe postulaty tej strategii. Podstawową techniką tańca butō jest właśnie osiąganie „stanu pustki”. Pustka pojawiająca się w wyniku odrzucenia własnej tożsamości zostaje wypełniona konkretnymi wyobrażeniami, a płynny świat zewnętrzny zostaje za pomocą obrazów wprowadzony do opróżnionego wnętrza.