Abstract
W artykule autorka rekonstruuje trening(i) polskich tancerzy butō, zyskujące odmienne formy również ze względu na zróżnicowanie towarzyszących im praktyk. Po zetknięciu się z tańcem butō artyści wybrali różne ścieżki: pozostają tej metodzie wierni, pogłębiając ją i rozwijając tkwiący w niej potencjał, wykorzystują w swoim procesie twórczym doświadczenia, których źródłem była praktyka butō, a nawet traktują butō jako jeden z gatunków tańca , czyniąc je elementem swoich między- i transgatunkowych działań.