Japoński taniec przemiany – butō w Polsce

Abstract

Taniec butō pojawił się w Polsce dzięki artystom japońskim i europejskim, którzy nie tylko prezentowali fascynujące, przerażające i przede wszystkim inspirujące spektakle, ale również dzielili się swoimi umiejętnościami i wiedzą podczas warsztatów tanecznych. Ale żeby zakiełkować, ziarno butō potrzebowało żyznej gleby. Czynniki, które przyczyniły się do rozwoju tej formuły to: możliwość wymiany doświadczeń z tancerzami z zagranicy poprzez udział w warsztatach master class i wizyty studyjne (lata 90.), światowa popularność polskiego teatru fizycznego, oraz obecność w rodzimej praktyce teatralnej specyficznego typu duchowości. Fizyczność treningu aktorskiego u Grotowskiego, etos polskiego teatru przemiany i liminalność teatru śmierci okazały się doskonałym podłożem dla tańca butō, którego sednem jest cielesność, transgresyjność i proces metamorfozy.