Scenariusze autoprezentacyjne w kulturze polskiej

Abstract

W ramach niniejszego artykułu będą mnie interesowały przede wszystkim scenariusze komunikacyjne mające swoją reprezentację w postaci scenariuszy autoprezentacyjnych, a zatem przestrzeń i możliwości komunikacyjnej autoprezentacji (autoprezentacji osoby) z użyciem języka i bez zewnętrznej ingerencji środowiskowej w postaci narzuconego scenariusza komunikacyjnego. Innymi słowy, relewantne dla mnie staje się doprowadzenie do takiej sytuacji badawczej, w której uczestnicy komunikacji nie narzucają sobie wzajemnie – świadomie lub też nieświadomie – koncepcji mówienia o sobie. W przedstawionych badaniach interesuje mnie głównie możliwość występowania scenariusza autoprezentacyjnego na poziomie pojedynczego systemu kognitywnego. Przedstawione wyniki pokazują ograniczoną i bardzo spójną grupę kategorii komunikacyjnych, które odpowiadają za produkowanie się scenariusza komunikacyjnego. Widoczny jest również fakt, że scenariusz autoprezentacyjny jest ograniczony do maksymalnie dwóch, trzech sekwencji, np. „jestem–lubię". Można stwierdzić, że scenariusz komunikacyjny autoprezentacji jest sytuacją typową o względnie dużej przewidywalności.