Instytucje doradcze prezydenta funkcjonujące w okresie Drugiej Rzeczypospolitej
Streszczenie
Organy doradcze głowy państwa polskiego mają bogatą historię, sięgającą początków II Rzeczypospolitej. Pewne podstawy instytucjonalnego wsparcia głowy państwa w wymiarze prowadzenia przygotowań obronnych stworzyła działająca na podstawie ustawy z 1 lipca 1920 r. Rada Obrony Państwa. Naśladując rozwiązania funkcjonujące w innych państwach, Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz marszałek Józef Piłsudski dekretem z 7 stycznia 1921 r. powołał do życia dwustopniową Radę Wojenną – Pełną i Ścisłą. Po przewrocie majowym 1926 r. działalność rozpoczął Komitet Obrony Państwa, od 1936 r. Komitet Obrony Rzeczypospolitej oraz powołany na wychodźstwie Komitet Obrony Państwa. Działały one w różnych uwarunkowaniach i rozwiązaniach konstytucyjnych, przy prezydencie o ograniczonych kompetencjach – zgodnie z konstytucją marcową z roku 1921, i rozbudowanych kompetencjach głowy państwa konstytucji kwietniowej z 1935 r. – oraz w warunkach emigracyjnych. Zazwyczaj nie pracowały systematycznie, pozostając organami bez poważniejszego wpływu na problematykę polityczno-strategiczną.
Kolekcje
- Artykuły / Articles [16165]
Korzystanie z tego materiału jest możliwe zgodnie z właściwymi przepisami o dozwolonym użytku lub o innych wyjątkach przewidzianych w przepisach prawa, a korzystanie w szerszym zakresie wymaga uzyskania zgody uprawnionego.