Ku inkluzji społeczno-kulturowej w szkole

Abstract
Edukacja do inkluzji w szkole staje się dziś istotnym wymiarem kształcenia na- uczycieli. Pedagogika włączająca zdaje się należeć do tych pól ich profesjonalnej działalności, co do których, niewątpliwie, odnieść można frazę Zygmunta Freuda o działaniach niemożliwych acz nieuniknionych1. Rzecz nie dotyczy bowiem tyle wprowadzania do szkół ekspertów od inkluzji (czytaj: pedagogów specjalnych), lecz takiego zmieniania kultury szkoły, aby możliwe stało się wprowadzenie w ży- cie, charakteryzowanej przez Zbigniewa Kwiecińskiego na początku lat dziewięć- dziesiątych, istoty edukacji prorozwojowej jako ogółu „wpływów na jednostki i grupy ludzkie, sprzyjających takiemu ich rozwojowi, aby w najwyższym stopniu stały się one świadomymi i twórczymi członkami wspólnoty społecznej, kulturo- wej i narodowej oraz były zdolne do aktywnej samorealizacji własnej tożsamości i własnego Ja poprzez podejmowanie zadań ponadosobistych [...] to prowadzenie drugiego człowieka ku wyższym poziomom rozwojowym i jego własna aktywność w osiąganiu pełnych i swoistych dlań możliwości. To ogół czynności i procesów sprzyjających rozwojowi oraz stan ich efektów, czyli osiągnięty poziom kompeten- cji, tożsamości i podmiotowości” (Kwieciński, 1991, s. 8).
Description
Keywords
Citation
B.D. Gołębniak, M. Pachowicz (red.). (2018). Ku inkluzji społeczno-kulturowej w szkole. Poznań, Wrocław: Collegium Da Vinci, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.
Belongs to collection