Abstract
Przedmiotem analizy są kompetencje wewnętrznych organów władzy (czyli mających swe siedziby na terytorium własnego państwa) w procesie kształtowania polityki zagranicznej. Autor wskazuje, że mimo pojawiających się konfliktów pomiędzy poszczególnymi organami władzy, szczególnie w okresie przed przyjęciem Konstytucji z 1997 r., to jednak w wymiarze strategicznym istniała pomiędzy nimi duża zgodność w realizacji podstawowych celów polityki zagranicznej.