Rewitalizacja terenów poprzemysłowych a integralność przestrzeni centralnej w Łodzi

Abstract

Problematyka rewitalizacji terenów poprzemysłowych oraz kształtowania nowych przestrzeni centralnych we współczesnych miastach europejskich jest niezwykle aktualna, przez co staje się przedmiotem zainteresowania szerokiego grona badaczy zajmujących się miastem. Termin przestrzeni centralnej miasta pojawił się w literaturze przedmiotu przy okazji prób uściślenia położenia fragmentu analizowanej przestrzeni miejskiej w strukturze przestrzenno-funkcjonalnej miasta (m.in. JAŁOWIECKI, SZCZEPAŃSKI 2010, MAJER 2010). Podejście prezentowane w niniejszym opracowaniu zrywa z ujęciem geodezyjnym. Za przestrzeń centralną miasta przyjęto część przestrzeni miejskiej (w rozumieniu S. LISZEWSKIEGO 1997), która odznacza się specyficzną organizacją i krajobrazem, i w której koncentrują się instytucje typowe dla centrum miasta, nazywane m.in. przez A. WOLANIUK (1997) instytucjami centralnymi lub unikatowymi. Może ona być zlokalizowana także na obszarach peryferyjnych. W tym aspekcie – „centralna” oznacza przestrzeń najważniejszą, zarówno w wymiarze instytucjonalnym jak i morfologicznym, niezależnie od położenia w układzie miejskim [...].