O przyrodzie w kontekście nadziei

Abstract

Postawa nadziei wyraża się w tym, że człowiek obserwując doczesność wybiega myślą w przyszłość, którą widzi jako lepszą - łączy ją z dobrem. W odniesieniu do przyrody, tę dobrą przyszłość, można postrzegać niejako dwubiegunowo. Z jednej strony bowiem chodzi o przekonanie, że przyroda będzie osiągała coraz doskonalsze stany. Z drugiej zaś strony jawi się ona jako rzeczywistość, z którą człowiek – jako jej włodarz – może wiązać konkretne osobiste nadzieje. Ostatecznie jednak – ilekroć jest mowa o przyrodzie w kontekście nadziei – zawsze chodzi o człowieka i jego dobro. Bowiem to właśnie w nim przyroda osiąga swój sens i przeznaczenie. Bez niego zaś miałaby jedynie charakter przygodny. Człowiek natomiast swój ostateczny cel ma w Bogu. Dlatego wszelkie ludzkie nadzieje dotyczące przyrody winny konkretyzować się w nadziei chrześcijańskiej – nadziei na życie wieczne w Królestwie Bożym.