Muzyka swobodnie improwizowana – sztuka performatywna par excellence.

Abstract

W artykule „W kierunku etyki improwizacji” napisanym w 1971, Cornelius Cardew, brytyjski kompozytor awangardowy zainteresowany improwizacją, zaproponował „bycie muzyką” jako modus działania improwizatorów, w odróżnieniu od „tworzenia muzyki” charakteryzującego „profesjonalnych muzyków”. Oznacza on rodzaj działania twórczego w materii dźwiękowej, wyczerpujący się w performatyce, z założenia rezygnujący z wszelkich ustaleń, dotyczących zarówno samego działania jak i jego efektu – utworu muzycznego. Jednak radykalna improwizacja swobodna/spontaniczna jest nie tylko rodzajem techniki/metody twórczej, alternatywnej dla kompozycji – to sposób komunikacji, metoda duchowego rozwoju, rodzaj praktyki i filozofii życia.