Pokaż uproszczony rekord

dc.contributor.authorCudo, Andrzej
dc.contributor.authorZabielska, Emilia
dc.contributor.authorZapała, Dariusz
dc.date.accessioned2014-02-21T17:58:24Z
dc.date.available2014-02-21T17:58:24Z
dc.date.issued2012
dc.identifier.citationCudo, A., Zabielska, E., Zapała, D. (2012). Interfejsy mózg-komputer oparte o techniki elektroencefalograficzne. W: O. Gorbaniuk, B. Kostrubiec, D. Musiał, M. Wiechetek (red.), Studia z Psychologii w KUL, t. 18 (s. 195-216). Lublin: Wydawnictwo KULpl
dc.identifier.isbn978-83-7702-726-4
dc.identifier.urihttps://depot.ceon.pl/handle/123456789/3458
dc.description.abstractInterfejsy mózg-komputer (brain-computer interfaces – BCI) umożliwiają sterowanie urządzeniami elektronicznymi i aplikacjami komputerowymi za pomocą aktywności umysłowej użytkownika, bez pośrednictwa zwykłych dróg zstępujących mózgu, takich jak nerwy obwodowe czy mięśnie. Powstają one w oparciu o techniki obrazowania pracy mózgu, wyrażającej się głównie w postaci fal mózgowych rejestrowanych za pomocą elektroencefalografu (EEG). W takim interfejsie wiadomości są zakodowane w sygnale EEG i samo odczytanie tego sygnału pozwala na sterowanie urządzeniem (Wolpaw i in., 2002). Niniejsza praca omawia trzy najpopularniejsze sposoby konstruowania interfejsów mózg-komputer w oparciu o: 1) komponent P300, 2) potencjały wywołane stanu ustalonego, które są związane z uwagą kierowaną przez osobę sterującą interfejsem oraz 3) synchronizację i desynchronizację rytmu alfa, która towarzyszy wykonywaniu, obserwacji i wyobrażaniu sobie ruchu. Każda z tych metod wykorzystuje sygnał rejestrowany przez EEG, jednak różnią się one procesami umysłowymi używanymi do sterowania BCI oraz skutecznością i łatwością obsługi. Część z nich bazuje na względnie mimowolnym zjawisku kierowania uwagi wzrokowej na obiekt (P300, SSEP), zaś inne angażują znacznie bardziej złożony mechanizm wyobraźni motorycznej (ERS/ERD). Odmienna natura tych procesów wymusza zatem stosowanie różnych rozwiązań technicznych (urządzenia i algorytmy) oraz proceduralnych (nauka obsługi). Prace badawcze z dziedziny interfejsów mózg-komputer mają duże znaczenie aplikacyjne. Dzięki nim osoby niepełnosprawne mogą ponownie nawiązać komunikację ze światem i zdobyć większą samodzielność, zaś osoby zdrowe zyskują nowy, alternatywny kanał komunikacji. W niniejszym artykule podejmiemy próbę scharakteryzowania trzech głównych grup interfejsów mózg-komputer w kontekście podobieństw i różnic w zakresie elementów składających się na działanie każdego BCI. Przedstawimy również zalety i wady każdego z tych rozwiązań.pl
dc.language.isoplpl
dc.publisherWydawnictwo KULpl
dc.rightsCreative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polskapl_PL
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode
dc.subjectkomponent P300pl
dc.subjectwyobraźnia motorycznapl
dc.subjectEEGpl
dc.subjectinterfejs mózg-komputerpl
dc.subjectwzrokowe potencjały stanu ustalonegopl
dc.titleInterfejsy mózg-komputer oparte o techniki elektroencefalograficznepl
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/bookPartpl
dc.contributor.organizationKatolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła IIpl
dc.description.epersonAndrzej Cudo
dc.rights.DELETETHISFIELDinfo:eu-repo/semantics/openAccess


Pliki tej pozycji

Thumbnail

Pozycja umieszczona jest w następujących kolekcjach

Pokaż uproszczony rekord

Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska
Poza zaznaczonymi wyjątkami, licencja tej pozycji opisana jest jako Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska