Suwerenność narodowa. Próba interpretacji filozoficznej

Abstract

Suwerenność w sensie nowożytnym jawi się jako forma zwierzchniej władzy absolutnej, nieustającej, świętej i oddzielonej. Aplikacja tak pojętej suwerenności do narodu generuje dwie konsekwencje, które wydają się eliminować możliwość akceptacji suwerenności narodowej. Po pierwsze bowiem, zmusza ona do przyjęcia koncepcji narodu opartej na fałszywym prymacie społeczeństwa nad jednostką. Po drugie, przypisuje narodowi suwerenność błędnie zinterpretowaną, najpierw jako cechę jego transcendencji, a następnie na sposób dobra materialnego. Związek suwerenności i narodu jest jednak możliwy w świetle interpretacji personalistycznej. Suwerenność narodu jawi się tu jako jego cecha, której źródłem jest suwerenność ludzkiej osoby, a zwieńczeniem suwerenność państwa. Podstawowym walorem suwerenności narodowej jest to, że stanowi ona naturalne przedłużenie indywidualnej suwerenności człowieka, będąc gwarancją jego osobowego rozwoju.