Jan Paweł II jako rzecznik humanizmu

Abstract

Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie: czy podejście Jana Pawła II do humanizmu dotyczy humanizmu jako takiego, czy też jest formą usprawiedliwienia którejś z jego odmian? W świetle przeprowadzonych analiz Ojciec Święty jawi się jako rzecznik humanizmu jako humanizmu. Zajmuje on przychylne stanowisko wobec tego zjawiska, ponieważ znajduje w nim słuszną intuicję na temat wyjątkowości człowieka. Dowartościowanie godności ludzkiej osoby i postawienie jej w centrum wszelkich form ludzkiego życia należy do głównych racji, dla których Papież wypowiada swoje „tak” dla humanizmu. W swoich rozważaniach zwraca on jednak uwagę na potrzebę eliminacji błędów humanizmu i nadania mu kształtu na miarę godności człowieka. Podstawowym błędem stanowisk humanistycznych jest ich redukcjonizm, który – zdaniem Jana Pawła II – należy przezwyciężyć przy pomocy pełnej prawdy o transcendencji człowieka, nie tylko tej dostępnej ludzkiemu rozumowi, lecz przede wszystkim tej objawionej w Jezusie Chrystusie. Tym niemniej, autentyczny humanizm, uznający nadprzyrodzony charakter kresu ludzkich możliwości, nieprzerwanie pozostaje antropocentryczny i zorientowany na pełną aktualizację ludzkiej osoby. Dlatego też, Ojciec Święty utożsamia humanizm z kulturą, dzięki której człowiek bardziej „jest”, czyli bardziej staje się człowiekiem.