Etyka i odpowiedzialność zawodowa adwokatów i radców prawnych jako przedsiębiorców

Abstract

Profesja adwokata i radcy prawnego, obok lekarza, duchownego, czy dyplomaty, od czasów Cycerona powszechnie uznawana jest za zawód o szczególnym dla społeczeństwa znaczeniu, jako służba publiczna sui generis wyrażająca się w misji ochrony, rozwijania bądź gwarantowania dóbr wyższego rzędu: życia, zdrowia, własności intelektualnej, sztuki, mienia, ładu społecznego i publicznego, a także praw i wolności jednostki. Przywiązanie do znaczenia wartości etycznych podczas wykonywania zawodu przez świadczącego usługi prawne adwokata bądź radcę prawnego znajduje przełożenie już na etapie złożenia roty ślubowania, a wyraża się w podległości normom zawartym w Kodeksach Etyki Zawodowej: Adwokata i Radcy Prawnego. Wspólne dla obu zawodów szczególne normy dotyczą zachowania reguł staranności,,niezależności zawodowej, stosunku zaufania i wymogu zachowania tajemnicy, sposobu prowadzenia sprawy i przyjmowania honorarium, a także sytuacji, w których nie jest dopuszczalne zajmowanie się określoną sprawą. Atrybuty tych zawodów odpowiadają wymaganiom zawartym w ustawach zarówno co do formy wykonywania zawodów, identycznych wymagań kwalifikacyjnych, samodzielności i niezależności przy wykonywaniu czynności o charakterze intelektualnym, obowiązku przestrzegania norm etyki i tajemnicy zawodowej, prowadzenia spraw z urzędu, świadczenia usług na własną odpowiedzialność, jak i ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania zawodu. Adwokaci i radcowie prawni podlegają bowiem różnym rygorom odpowiedzialności za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki bądź uchybienie godności zawodowej.