Stary człowiek w kulturze młodości. Doświadczanie starości wśród warszawskich seniorów

Abstract

Doświadczenie starości współcześnie jest doświadczeniem zmiany i reakcją na zmianę, próbą z nią sobie poradzenia. Na przestrzeni życia współczesnego pokolenia osób starszych zmieniła się rola i pozycja człowieka starego w rodzinie, społecznościach lokalnych i społeczeństwie. Zmiana ta ma związek przede wszystkim z tak zwanym przejściem modernizacyjnym. Termin ten obejmuje ogromne przekształcenia, jakim uległo środowisko materialne, formy uspołecznienia i praktyki kulturowe na przełomie ostatnich dwóch wieków w kręgu euroamerykańskim. Procesy te w Polsce zachodziły z lekkim opóźnieniem w porównaniu do sytuacji w Zachodniej Europie, tak więc współczesne pokolenie osób starszych w Warszawie urodzone w okresie międzywojennym lub wojennym, przyszło na świat w rzeczywistości przesiąkniętej elementami kultury nazywanej przez socjologów „tradycyjną”, a przyjdzie im odejść w czasie klasyfikowanym jako „ponowoczesność”. W swojej pracy chciałam zbliżyć się do zrozumienia zmian doświadczania starości oraz zmian roli i pozycji człowieka starego w rodzinie i społeczeństwie, które są aspektem zachodzących przemian form uspołecznienia i praktyk kulturowych.