Raport na temat osób bezdomnych

Abstract

Tematem analizy niniejszej części raportu z badań „Wykluczenie społeczne: diagnoza i mechanizmy przeciwdziałania w województwie wielkopolskim” są osoby bezdomne. Choć zagadnienie bezdomności per se nie sprawia większych problemów semantycznych, to wciąż brak jednoznacznych i powszechnie akceptowanych kryteriów definiujących omawiane zjawisko społeczne (zob. Meert et al., 2004; Oliwa‑Ciesielska, 2004; Abucewicz‑Szcześniak, 2001). Dodatkowo trzeba pamiętać, iż przyjęcie określonej perspektywy badawczej (np. socjologicznej, psychologicznej, ekonomicznej lub prawnej) determinuje sposób postrzegania całego zjawiska bezdomności wraz z istotnymi niuansami metodologicznymi (np. GUS definiuje osobę bezdomną w kategoriach czysto prawnych, odwołując się do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej1, co niewątpliwie ogranicza i upraszcza skomplikowaną strukturę omawianego fenomenu). Ostatecznie jednak „bezdomność pozostaje zjawiskiem nieokreślonym i trudnym do sprecyzowania — także dla ludzi, którzy z założenia powinni być najbardziej zainteresowani pozyskaniem uwagi opinii publicznej i decydentów, a w dalszej kolejności zdobyciem środków niezbędnych do funkcjonowania organizacji, w których pracują” (Poławski, 2001, s. 9).