From Simple Liquids to Surgical Instruments: On the History of Ophthalmo-Viscosurgical Devices (OVD)

Abstract

Nowadays, OVDs are regarded as standard tools in ophthalmic surgery. Their discovery and development started about 70 years ago, in 1934, with isolating hyaluronic acid as the substance o f the vitreous body o f the human eye. Sodium Hyaluronate was the first substance used as an OVD and is now the most widely used material for OVDs used in ophthalmic surgery. It has become “the gold standard” to which all other viscoelastics are compared. Since the introduction of viscoelastic substances in the 1970s the properties of these agents have improved the quality o f anterior segment surgery. Therefore OVDs had — and still have — a great impact on the success of ophthalmic surgery — especially o f cataract surgery and intraocular lens implantation. In vivo studies have proven that the molecular and chemical structure of hyaluronic acid is ideal. Interactions between molecules and receptor tissues and inflammatory and immunogenic reactions have also been studied extensively. This article shows the historical development o f the different substances used nowadays and their properties.

Preparaty wiskoelastyczne są obecnie uważane za standardowe narzędzia w operacjach okulistycznych. Ich odkrycie i rozwój zostały poprzedzone wyizolowaniem w 1934 roku kwasu hialuronowego z ciała szklistego ludzkiego oka. Hialuronian sodu był pierwszą substancją używaną w charakterze preparatu wiskoelastycznego i obecnie jest najpowszechniej używanym materiałem wiskoelastycznym w operacjach okulistycznych, stając się wzorcem, do którego porównywane są inne substancje wiskoelastyczne. Od momentu zastosowania w latach siedemdziesiątych materiały te, dzięki swoim właściwościom, przyczyniły się do poprawy wyników operacyjnych w przednim odcinku oka. Preparaty wiskoelastyczne miały i nadal mają wielki wpływ na powodzenie zabiegów okulistycznych, a zwłaszcza operacji usunięcia zaćmy i wszczepienia sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej. Badania in vivo wykazały, że struktura molekularna i chemiczna kwasu hialuronowego jest idealna. Badane były również wzajemne oddziaływania między kwasem hialuronowym a tkankami oka oraz reakcje zapalne i immunologiczne. Ten artykuł przedstawia historię rozwoju obecnie stosowanych materiałów wiskoelastycznych oraz ich właściwości.