Dekonstrukcja logosu jako zagrożenie życia religijnego. Perspektywa metafizyczno - pedagogiczna

Abstract

Dekonstrukcja jest współczesnym sposobem myślenia zaburzającym wszelką tożsamość w tym tożsamość chrześcijańską. Można uznać, iż niepewność chrześcijan co do swej tożsamości jest efektem działania dekonstrukcji. Strategia ta, przy pomocy właściwych sobie metod, wprowadza umysł w stan niepewności - dekonstruuje logos. Sytuację braku pewności można jednak lepiej zrozumieć zestawiając dekonstrukcję z takimi postawami myślowymi jak dogmatyzm i nihilizm. Mianownikiem jest tu pewność co do istnienia lub nieistnienia prawdy. Tak więc nihilista jest pewny, że nie ma pewności. Dogmatyk zaś ma pewność, że pewność istnieje. (Jacek Breczko). Natomiast w przypadku dekonstrukcyjnego sposobu myślenia „nigdy nie jesteśmy w stanie zacisnąć pięści na [jakimkolwiek] znaczeniu.” (Anna Burzyńska). Dlatego też dekonstrukcyjny tok myślenia przebiega następująco: prawda „nie została dotąd odkryta i nie jest na pewno nam niedostępna. Nie jest na pewno nam dostępna, ale też nie jest na pewno nam niedostępna.” (Jacek Breczko). Dekonstrukcyjny sposób myślenia zagraża katolickiej teorii i praktyce życia religijnego ponieważ „chrześcijaństwo od samego początku rozumiało siebie jako religię Logosu, [czyli] religię według rozumu.” (Józef Ratzinger). Osłabienie rozumu czyli logosu oznacza zatem osłabienie, a nawet zanik, życia chrześcijańskiego (życia wiary). Współczesny chrześcijanin nie rozumie zatem kim jest Bóg i jaką treść posiada fakt Wcielenia i Zmartwychwstania Chrystusa. Dekonstrukcja stanowi więc wyzwanie dla pedagogiki religii, której pierwszorzędnym działaniem wychowawczym powinno być wychowanie integralne, w tym usprawnienie intelektu w nabywaniu wiedzy i mądrości. Wpierw zaś ochrona przed szkodliwym wpływem dekonstrukcyjnego sposobu myślenia.