Pomoc humanitarna dla obszarów objętych konfliktami zbrojnymi
No Thumbnail Available
Pomoc_humanitarna_dla _obszarow_objetych_konfliktami_zbrojnymi_J.Dobrowolska-Polak.pdf (357.71 KB)
Authors
Date
2013
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Instytut Zachodni / Institute for Western Affairs
Using this material is possible in accordance with the relevant provisions of fair use or other exceptions provided by law. Other use requires the consent of the holder.
Abstract
Artykuł traktuje o upolitycznieniu pomocy humanitarnej dla ofiar konfliktów zbrojnych. Autorka analizuje polityki humanitarne dziesięciu największych państwowych donatorów pomocy oraz Unii Europejskiej i ocenia stopień ich upolitycznienia. Omawia także proces konsolidacji działań podejmowanych przez organizacje humanitarne i omawia podejście klastrowe. Wraz z globalną eskalacją i proliferacją konfliktów zbrojnych i wynikającymi z niej rosnącymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego rządy państw zaczęły poszukiwać nowych metod wpływania na obszary konfliktów zbrojnych i używać ich do stabilizowania pokoju i bezpieczeństwa. Jedną z nich stała się dystrybucja pomocy humanitarnej. Sześciokrotne zwiększenie wysokości dotacji (w l.1999-2012) zwiększyło możliwości działania na obszarach konfliktów, ale przekształciło też sferę humanitarną w pomocowy biznes. Sprzyjało powstaniu nowych organizacji, które - za odpowiednim wynagrodzeniem - realizowały programy humanitarne zgodne z politycznymi wytycznymi rządów, niekoniecznie stanowiącymi odpowiedź na potrzeby ofiar. Oceniając upolitycznienie pomocy humanitarnej przekazywanej przez państwa i UE grupę największych donatorów można podzielić na trzy podgrupy. Do pierwszej należą państwa instrumentalizujące pomoc i podporządkowujące ideały humanitaryzmu politycznym wytycznym: USA (największy globalny donator), Arabia Saudyjska i Kanada. Druga grupa składa się z Komisji Europejskiej, Japonii, Holandii i Niemiec, które implementowały do swoich polityk zasady humanitaryzmu, ale nie wyzbyły się prawa do decydowania o miejscu alokacji i sposobie przekazywania pomocy. Do trzeciej grupy - pozostającej w widocznej opozycji do grupy pierwszej - należą państwa, których programy humanitarne odpowiadają na rzeczywiste i najważniejsze potrzeby humanitarne ofiar konfliktów i kryzysów: Szwecja, Norwegia, Szwajcaria i Wielka Brytania.Article is about the politicisation of humanitarian aid to victims of armed conflicts. The author analyses humanitarian policies of ten largest humanitarian state donors and the European Union and assesses the degree of their politicisation. Author also discusses the process of consolidation of the activities undertaken by humanitarian organisations and presents the cluster approach. Along with the global escalation and proliferation of armed conflict and the ensuing growing threats to national and international security governments have begun to look for the new methods of influence on unstable regions and use them to establishing peace and security. One of them became the distribution of humanitarian aid. A six-fold augmentation of the amount of subsidies (1999-2012) increased the possibilities of taking action in the areas of conflict, but also transformed the humanitarian sphere into the aid business. It supported the creation of new organisations, which - for the appropriate remuneration – have realised humanitarian programs in line with the political guidelines of governments, not necessarily forming a response to the needs of victims. Assessing the politicisation of humanitarian aid transferred by the state and the EU the group of the largest donors can be divided into three subgroups. To the first belong states, which subordinating the humanitarian ideas to the political guidelines: USA (the largest global donor), Saudi Arabia and Canada. The second group consists of the European Commission, Japan, Netherlands and Germany, which have implement humanitarian principles into their policies, but have not reduce their right to decide about the allocation and method of delivery of their assistance. In the third group - remains in apparent opposition to the first group – there are Sweden, Norway, Switzerland and the United Kingdom. Humanitarian programs of those states are conducted strictly as a respond to the real and most important humanitarian needs of victims of crisis.