Dynamika rozwoju budownictwa sakralnego w przestrzeni miejskiej Rzeszowa

Abstract

Proces budownictwa sakralnego w Rzeszowie jest swoistym fenomenem religijno-społecznym, zwłaszcza w okresie dwóch ostatnich dekad PRL. Wpisuje się on w powszechny wówczas w diecezji przemyskiej ruch nieposłuszeństwa obywatelskiego. Polegał on na budowie kościołów bez zezwolenia władz administracyjno-partyjnych, które starały się zawłaszczyć przestrzeń miasta poprzez jej ideologizację. Gdy w wielu miastach polskich w obawie przed represjami władz komunistycznych nie podejmowano walki o sakralizację przestrzeni, w tym nielegalnych budów obiektów sakralnych, w Rzeszowie inwestycje takie prowadzono powszechnie. Były one efektem aktywności obywatelskiej i samoorganizacji katolików świeckich oraz ich solidarnego współdziałania w rywalizacji o przestrzeń. Po roku 1989 kontynuowano w mieście rozpoczęte inwestycje budowlane, a także podejmowano nowe, mające na celu rozwój infrastruktury parafialnej, zależnie od potrzeb religijnych mieszkańców miasta. Celem niniejszej publikacji jest ukazanie dynamiki rozwoju budownictwa sakralnego w Rzeszowie. Obecnie na obszarze miasta znajduje się 30 kościołów parafialnych, spośród których 22 wybudowano w latach 1977-2014. Zdecydowana większość została wzniesiona tzw. systemem gospodarczym, czyli dzięki osobistemu zaangażowaniu wiernych, tj. ich pracy fizycznej oraz składanym ofiarom pieniężnym.