Samotność - znak czasu

Abstract

Solitudo - signum temporis (Samotność - znak czasu) Samotność od najdawniejszych czasów jest częścią ludzkiej egzystencji i z mniejszą lub większą determinacją wzbudza zainteresowanie myślicieli i artystów począwszy od starożytności po czasy współczesne. Większość ludzi na pewnym etapie rozwoju doświadcza samotności: dla jednych jest to tylko epizod pojawiający się wskutek zaistniałych okoliczności, dla innych staje się czymś na dłużej lub na stałe definiującym życie. Samotność kojarzona jest najczęściej z poczuciem wyobcowania, bycia nierozumianym, z brakiem dobrych relacji z innymi czy stanami przygnębienia, wewnętrznym, emocjonalnym bólem. Współczesny świat w deklaracjach płynących zewsząd promuje wspólnotę, stawia na współpracę, podnosi wartość relacji interpersonalnych, ale jednocześnie ten sam świat stawia na odrębność, przymyka oko na egoizm i egocentryzm oraz marginalizowanie słabszych. Współczesny (w szczególności młody) człowiek bombardowany zdobyczami techniki, przy nadmiarze pracy, pogoni za karierą i lansowanym stylem życia znajduje coraz mniej czasu dla siebie i dla innych. Szybkość życia i jednoczesna anonimowość wielkich miast potęguje chęć zatrzaśnięcia drzwi i ucieczkę od „nieznajomych bliźnich” w swój hermetyczny świat. Świat przez szybę chroni prywatność, nie zmusza do zaangażowania, nie zobowiązuje, ale każe płacić swoją cenę: sprawia że człowiek zamiast aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym, dzielić zarówno dobre jak i złe, pokonywać wspólnie problemy staje się obserwatorem oderwanym od ludzi, uczuć i rzeczy – samotnym człowiekiem, który w swej samotni analizuje przeżyte wydarzenia i uwalnia emocje.