Cierpienie w życiu kapłana według Josepha Ratzingera

Abstract

Cierpienie jest rzeczywistością, której doświadcza każdy człowiek, a więc i kapłan. Szczególny związek z Chrystusem właściwy dla życia kapłańskiego oznacza także zgodę na naśladowanie Chrystusa w Jego cierpieniu. Posługa pasterska ma wymiar martyrologiczny. Poprzez sprawowanie Eucharystii kapłan uczy się ofiarowywać swoje życie. Boże Słowo, które kapłan głosi, powinno zostać przeżyte i przecierpiane. Połączenie celibatu z kapłaństwem jest znakiem wyrzeczenia się samorealizacji. Podstawowe zadanie kapłana stanowi towarzyszenie ludziom w ich cierpieniu. Szczególnie poprzez sakrament chorych Chrystus wchodzi w przestrzeń naszych cierpień i lęków. W bolesny sposób kapłan doświadcza swojej niewierności i niedorastania do wielkości podejmowanej misji. Cierpi z powodu grzechów ludzi sobie powierzonych i własnych współbraci. Niekiedy staje przed koniecznością świadczenia aż do męczeństwa. Czasem przeżywa kryzys tożsamości. Bezradność wobec cierpienia zaprasza kapłana do modlitwy. Także kapłan starszy, pozbawiony sił i zdrowia może owocnie pełnić swoją posługę. W życiu kapłańskim zgodnie z obietnicą Chrystusa obok samotności pojawia się wspólnota, obok cierpienia radość.

Leiden ist eine Wirklichkeit, die jeder Mensch erfährt, somit auch der Priester. Die besondere Verbundenheit mit Jesus - der wichtigste Aspekt des priesterlichen Lebens – beinhaltet das Einverständnis zur Nachfolge Jesu in Seinem Leiden. Das Hirtenamt hat einen Märtyrercharakter. Durch das Feiern der Eucharistie wird der Priester vorbereitet, sein Leben aufzuopfern. Das Wort Gottes, das der Priester verkündet, sollte erlebt und erlitten werden. Die Zusammensetzung von Zölibat und Priestertum ist ein Zeichen für den Verzicht auf die Selbstverwirklichung. Die Hauptaufgabe eines Priesters ist die Menschen in ihrem Leiden zu begleiten. Be- sonders durch das Sakrament der Krankensalbung tritt Jesus in unsere Leiden und Ängste ein. Auf eine schmerzhafte Art und Weise erfährt der Priester seine Untreue und Untauglichkeit zu seiner Mission. Er leidet wegen der eigenen Sünden und der Sünden der Mitbrüder. Manchmal reicht sein Zeugnis über Christus bis zum Märtyrertum. Ab und zu erlebt er auch eine Identitätskrise. Die Hilflosigkeit angesichts des Leidens lädt den Priester zum Gebet ein. Auch ein älterer Priester, sogar derjenige, der schon krank und schwach ist, kann seinen priesterlichen Dienst fruchtbar tun. Im Priesterleben erscheint, wie Christus versprochen hat, neben der Einsamkeit – die Gemeinschaft, neben des Leidens – Freude.