Zasady interpretacji aktów prawnych powstałych w wyniku implementacji dyrektywy 99/44/WE na przykładzie polskiej ustawy o sprzedaży konsumenckiej

Abstract

Podsumowując rozważania podjęte w artykule, warto wskazać na następujące wnioski. Po pierwsze, ustawy krajowe w zakresie sprzedaży konsumenckiej, w tym ustawę polską, należy interpretować w świetle dyrektywy 99/44/WE. Po drugie, wszelkie odstępstwa od rozwiązań przyjętych w dyrektywie powinny być wprowadzane w prawie krajowym w sposób niebudzący wątpliwości – taki zamiar ustawodawcy krajowego winien tu być jednoznaczny. Przy czym odstępstwa te są możliwe tylko na korzyść konsumentów (klauzula minimalnej harmonizacji), a ich treść dodatkowo musi dać się pogodzić z art. 95 TWE (art. 114 TFUE), w szczególności z zasadą swobodnego przepływu towarów w ramach Wspólnoty (obecnej Unii Europejskiej). Ten ostatni wymóg nie może być jednak rozumiany w ten sposób, że rozwiązania polepszające status prawny konsumentów wolno przyjąć w prawie krajowym wyłącznie w przypadkach, w których dyrektywa na to wyraźnie zezwala. Państwa Członkowskie mogą zaostrzyć odpowiedzialność sprzedawcy w ramach instytucji niezgodności towaru z umową oraz przyznać kupującym dalej idące uprawnienia na wypadek braku takiej zgodności także wtedy gdy dyrektywa w tym względzie zupełnie milczy. Za wystarczającą podstawę dla takich działań uznać bowiem należy treść zawartej w art. 8 ust. 2 dyrektyw klauzuli minimalnej harmonizacji. Ponadto, mimo faktu wzorowania się na rozwiązaniach z konwencji wiedeńskiej, postanowienia dyrektywy 44/99/WE winny być interpretowane w sposób autonomiczny. Samo istnienie jednakowych pojęć i instytucji w obu tych aktach prawnych nie stanowi wystarczającej podstawy by dążyć do ich rozumienia w sposób identyczny. Za taką tezą przemawiają przede wszystkim odmienne cele jakie legły przy ustanowieniu dyrektywy i zawarciu konwencji.